Toen ik dit boek uitcheckte bij de bibliotheek had ik eigenlijk nog geen idee wat ik er van kon verwachten. Het enige wat ik wist was wat er op de achterkant van het boek stond samengevat en ik moet zeggen dat die tekst me bij lange na niet genoeg voorbereidde op het verhaal wat me te wachten stond. Ik verwachte een vrij luchtig, feel-good sprookje maar het verhaal had juist een wat duistere sfeer, die niet helemaal onplezierig was.

In Alica en de Duistere Koningin wordt je meegenomen van heden naar verleden en vervolgens weer naar een fantasierijk genaamd Hiernaast. Jammer genoeg breng je als lezer niet veel tijd door in Hiernaast, iets wat ik wel verwachtte na het lezen van de samenvatting. Ik houd van verhalen zoals Peter Pan, Alice in Wonderland en de Tovenaar van Oz waarin je als lezer wordt meegesleept naar een fantastische andere wereld. Daarom viel het me tegen dat er op dit boek zo weinig werd gedaan met de bijzondere wereld naast die van ons.

Wel genoot ik van alle bovennatuurlijke wezens die in deze wereld leefden, verborgen voor de mensen. Vooral de kabouter Wallerich vond ik erg leuk. Hij is al net zo’n technologie nerd als ik. Dat vond ik erg leuk om te lezen. Alica daarentegen vond ik niet zo’n heel leuk personage. Ze was wel erg goed geschreven, met veel diepgang en erg geloofwaardig… maar ik mocht haar niet echt. Ik vond haar vooral in het begin van het verhaal erg boos, onaardig en verwend. In het boek wordt wel uitgelegd waar deze emoties vandaan komen, wat het iets gemakkelijker maakt om je in haar te verplaatsen. Maar ik begreep niet altijd haar acties. Zo vond ik dat ze wel heel erg snel klaar stond om zich te mengen in een eeuwenoude strijd tussen kabouters en geesten. En ook was er maar erg weinig voor nodig om haar te in deze bovennatuurlijke wezens te laten geloven. Dit was ook het geval voor een aantal volwassenen in het leven van Alica. Ik had graag gezien dat ze wat meer moeite moest doen om hen te overtuigen.

Het verhaal op zich vond ik wel erg origineel. Het had, zoals ik eerder al zei voor mijn gevoel een vrij duister randje. Maar dat maakte het verhaal er niet minder leuk om.

Houd jij van boeken met zo’n duister randje? Kun je een voorbeeld noemen van nog zo’n boek?